Het natuurlijke proces van naar binnen gaan in de winter heeft wat mij betreft lang genoeg geduurd, tijd om er weer op uit te gaan.
Open ik mijn hart meer als de zon schijnt? Is er vaker een glimlach rond mijn mond als ik me verbind met de gouden zonne - energie. Wat het ook is, het voelt beter en ik krijg meer zin. Wij hebben ons voorgenomen daar dit jaar écht meer van te genieten.
Dus..
vanochtend naar zee gereden, met z'n drietjes, wat anders een enorme happening lijkt om 'zomaar' op een doordeweekse ochtend te doen, was nu zomaar gedaan. Dikke truien aan, banaantje mee, in de auto en binnen 3 kwartier liepen we op het strand. Ik blijf de zee fascinerend vinden, vanuit de auto zie ik fragmenten grijze lucht en grijs water, altijd voel ik de spanning en de nieuwsgierigheid als een kind. De zee doemt op achter de duinen, hoe zal het vandaag zijn.. De omgeving veranderd, elke keer nieuwe gebouwen, andere vlaggen.. maar de zee is onveranderlijk de zee. Ergens zo voorspelbaar en toch zo magisch.
De laatste keer was Boris nog zo klein, maar nu was het voor hem een enorme zandbak en héél veel water, wat een ontdekking. Schelpjes die je in de zee gooit komen weer terug... met die kleine beentjes in het mulle zand tot het niet meer ging.
Wat is het fantastisch om met dezelfde verwondering als dit kind van twee te kijken, te voelen en te ruiken.
Wat is er eigenlijk weinig nodig om vervulling te voelen en je op te laden om weer energieker en een klein beetje 'nieuwer' verder te kunnen. En wat vergeet ik dat toch vaak.
Dankbaarheid voor wat zo eenvoudig lijkt maar voor ons vandaag zo'n fijn moment was...
