Ik bezocht het De Wereld van Snor, nam plaats aan een tafel waar geschreven werd. Zeghert, leuke woordspeling trouwens.

Roosbeef stondop het podium er naast, de meest inspirerende en prachtigste teksten vlogen om mijn hoofd. Oeps, aloude faalangst kwam opzetten, het zweet brak me uit. Waarom moest ik dit zo nodig op deze zondagmiddag... 

Ik sprak mijn onzekerheid hardop uit, dat hielp, ik gaf het ruimte, ademde een paar keer diep naar mijn buik, voeten op de grond, verbinding met mijn hart.
Koos een thema pakte een pen, hupsakee, een groter blad had ik nodig.. in hokjes schrijven kan ik niet (wil ik niet is eerlijker). Daar kwamen de woorden en de tranen van mij en ook van de dame die verstand van schrijven heeft. Het is net schilderen, laag voor laag, zintuigelijk, voelbaar.

Oorlog en vrede universeel, in het groot en in het klein, en toch persoonlijk en ook heel dichtbij.